Ik heb mijn besluit genomen. Ik stop binnenkort mijn zakelijke activiteiten als fotograaf en natuurgids. Wel blijf ik op bescheiden wijze actief als wandelcoach. Daarnaast beëindig ik mijn vrijwilligersactiviteiten. Voor incidentele fotografieklussen voor Hematon en de Apneu Vereniging blijf ik beschikbaar.
Ik richt mij vanaf nu vooral op mijn gezin, mijn tuin en mijn gezondheid. En op het realiseren van mijn laatste droom: het uitgeven van mijn boek 'Heilzame tuinen - Ziekenhuiskamer als vogelkijkhut'.
Terugblik
Afgelopen vijftig jaar heb ik:
- dromen waargemaakt
- gevarieerde en boeiende functies bij verschillende overheden gehad
- talloze interessante opleidingen, cursussen, workshop en trainingen gevolgd
- op veel bijzondere locaties geweest en interessante mensen ontmoet
- echt heel veel meegemaakt
- mijzelf kunnen ontwikkelen tot professioneel fotograaf, natuurgids en wandelcoach
- veel mensen mogen helpen
- prachtige foto's kunnen maken, ook vanuit de lucht
- veel (levens)ervaringen opgedaan
- de natuur en het milieu op vele manieren daadwerkelijk kunnen beschermen
Ik kijk met grote voldoening en dankbaarheid terug op een veelzijdig en boeiend leven. Ik vind dat het nu, op bijna 70-jarige leeftijd, mooi genoeg is geweest.
Keerpunt
De diagnose acute leukemie in 2018 vormde een keerpunt in mijn leven. De kans was reëel dat ik deze ziekte niet zou overleven. Ik was echter niet bang om dood te gaan. Wel vond ik het erg vervelend dat ik bij mijn overlijden mijn vrouw en familie zou opschepen met al mijn 'rommel'. Privé, zakelijk, administraties, foto's (analoog en digitaal), computers en nog veel meer. Ik zat daar nog het meest over in.
Gelukkig bleef ik leven. Dankzij de intensieve behandelingen en een geschikte stamceldonor ben ik van is de acute leukemie hersteld. Het gaat nu weer een stuk beter met mij. Gelukkig blijf ik de rest van mijn leven onder periodieke controle. De ondergane behandelingen (zware chemokuren, totale lichaamsbestralingen en stamceltransplantatie) kunnen namelijk ook op langere termijn leiden tot nieuwe vormen van kanker of andere aandoeningen. Dat worden 'late effecten' genoemd.
Keuzemoment
Ik vond het lastig om een moment te kiezen om daadwerkelijk te stoppen, helemaal of stapsgewijs. Eigenlijk is er nooit een moment geschikt om te stoppen. Er zullen altijd redenen of argumenten zijn om (toch maar) door te (blijven) gaan met activiteiten, waaronder vrijwilligerswerk. Niemand zal mij adviseren om te stoppen met (vrijwilligers)activiteiten. De enige, die moet/kan besluiten om te stoppen ben ik zelf.
Ik merk dat ik het steeds vervelender vind om verplichtingen aan te gaan of te laten voortduren, die gevoelsmatig een steeds grotere druk op mij leggen. Die voor mij een steeds grotere belasting vormen. Het kan dan bijvoorbeeld gaan om het organiseren van groepsactivtiteiten, met het toenemende risico dat ik deze om gezondheidsredenen moet annuleren.
Tijd om los te laten
Ik realiseer mij dat met het ouder worden elke minuut steeds kostbaarder wordt. Een eenmaal verbruikte minuut komt nooit meer terug, kun je nooit meer overdoen. Het aantal redenen om nu wél te stoppen neemt alleen maar toe. Eén daarvan is de afnemende gezondheid van mijn echtgenote. Een ander argument is om nu toch écht eens werk te maken van het opruimen van mijn 'rommel' in huis en in mijn schuur, voordat ik daartoe zelf niet meer in staat ben.
Daarnaast: wat is het ergste dat mij kan overkomen wanneer ik NU stop? Waarom zou ik nu niet kunnen stoppen?
